Mijn naam is Michael Meurisse, geboren op 4 september 1986.
Alvorens afgestudeerd te zijn als verpleegkundige, heb ik een aantal jaren in een zorg –en rusthuis gewerkt.
Na het behalen van mijn verpleegkundige diploma in 2012, ben ik onmiddellijk beginnen te werken in het Universitaire Ziekenhuis van Brussel, gelegen in Jette.

Daar heb ik drie jaar op de afdeling Hart –en vaatheelkunde gewerkt, waar ik enorm veel ervaring heb opgedaan.  ( Complexe zorgen, hoe om te gaan in kritische momenten,…).

Vermits ik in een twaalf uur shift zat (van 7u30 tot 20u) gaf mij dit de mogelijkheid om naast mijn voltijdse job nog iets extra’s te doen.
Ik besloot toen om mij aan te sluiten aan een bestaande groepspraktijk die ook aan thuisverpleging deed. Waar ik in contact kwam met mensen die chirurgische wonden hadden, mensen die ik in de ochtend moest wassen , inspuitingen geven, moest aan –en uitkleden, mensen met kanker,…

Heb daar enorm veel ervaring opgedaan in de thuisverpleging, want het is totaal anders werken dan in een ziekenhuis waar men beroep kan doen op de collega’s en/of op de artsen, terwijl men in de thuisverpleging meer op zijn eigen werkt.

Helaas, kreeg ik nadien zelf te horen, dat mijn moeder darmkanker had.

“Wat nu?”, stelde ik mezelf als vraag.
Ik had al redelijk veel ervaring met zulke situaties, maar nooit van dichtbij moeten meeleven.
Het was moeilijk om dit zelf te moeten meemaken met mijn eigen moeder. Men denkt vaak dat dit enkel bij andere gebeurt, maar men kan zich soms serieus missen. Zoals ik zei, het was moeilijk, moeilijk om mijn werk samen te combineren met een zieke mama thuis die ook nood had aan verzorging. Vermits ik een persoon ben, die steeds positief door het leven gaat, hoe hard het leven ook soms mag/kan zijn, dacht ik in mijzelf “ik ga gewoon door met mijn verpleegkundige job”. Ik oefende mijn verpleegkundige job nog steeds even graag en met mijn grootste troef, met de glimlach en mijn humor. De patiënten en/of collega’s vroegen mij soms van waar ik die energie ging halen. Het was simpel, ik had een moeder die een enorme doorzetter was met enorme wilskracht, waaraan ik mij iedere dag aan kon recht trekken en moeilijke momenten  kon trotseren, door de glimlach terug te kunnen geven aan de patiënten met de beste zorgen op maat van de patiënt.

Na 2,5jaar, begon mijn moeder meer en meer te verzwakken, zonder dat ze de moed liet zakken. Haar zorgen die door mezelf toegediend werden,  werden hierdoor vele groter en natuurlijk ook psychologisch moeilijker voor mij. Maar dit heeft mij ook heel wat bijgeleerd, omtrent de visie en de empathie naar een patiënt toe.

Dit leerde mij, dat iedere mens en familie de ziekte op een verschillende manier beleefd en hier mee omgaat.

Een paar maanden later, na lang gestreden te hebben, heeft mijn moeder de strijd begeven en jammer genoeg verloren. Ze overleed op 3 april 2015.

Vanaf die dag, besloot ik mijn verpleegkundig carrière verder te zetten, maar deze volledig anders aan te nemen.
Niet dat ik daarvoor slecht bezig was als verpleegkundige. Ik wou gewoon verandering in brengen en net als mijn moeder die zelfstandige was en steeds hard gewerkt heeft, op mijn eigen benen staan.

Mijn besluit stond vast, ik ging en ik zal een nieuw thuisverplegings praktijk oprichten.

Na lang zoeken naar de naam, werd het uiteindelijk “BE MY CARE” vertaald in het Nederlands… “WEES MIJN ZORG”.

Mijn plicht naar jullie << de patiënt>> toe, is jullie zo’n comfortabele levenswijze verder te kunnen bieden bij uw thuis, zodat uw leven er zo normaal mogelijk kan verder uit blijven zien.

Ik hoop uw vertrouwen te winnen en in samenwerking met de andere verpleegkundigen uw de beste zorgen te kunnen aanbieden.